sur

 

hiç demir yalamadan bilmek kandaki metalik tadı

hiç görmeden inanmak ve dilenmek tanrıdan

hiç sevilmemişken daha öğrenebilmek sevdalanmayı

hiç ölmeden daha korkmak bir daha uyanamamaktan

hepsi aynı kapı hepsi aynı yanılgı

sanki bir beni bir de bilinmezlikleri yaratmış tanrı

insan mı? insan, bilinmezliğin göbek adı

ba'sü ba'de'l mevt

sur'a ikinci kez üflenmiş ve sanki bir tek benim çürüyen bedenim kalkmış ayağa

üzerimde mor bir elbise

cebimde sakız

kulağımda sallanan bir küpe

etrafta kimseler yok

bakınmışım devasa kapıları olan cennet

sıcaklığı çok uzaktan hissedilen cehennem nerede diye

benden ve aydınlıktan başka bir şey görememişim hiçbir yerde

çürümek yetmiyormuş belirsizlikleri yok etmeye

hep bugünü beklemiştim oysa

ilahi adalet yerini bulacak ve herkes hak ettiğini alacak diye

bütün insanlık dev bir ekrandan izleyecekti yaptığı kötülükleri

moraracaktı utançtan yüzleri

ayaklar altında çiğnenecekti zalimler

sallandırılacaktı bir meydanda masumların gözünden yaş dökenler

oysa bir tek benim çürüyen bedenim kalkmış ayağa, en mutlu zamanlarını yaşarken ki en diri haliyle

üzerimde mor bir elbise

cebimde sakız

kulağımda sallanan bir küpe

bunların hepsi ya işaretti ya da bir bilmece