Ayakkabı

 

 Yeni bir ayakkabı aldım geçen gün, dizlerime kadar uzun böyle. Çıkarmadım ayağımdan giydiğim ilk gün yatana kadar. Kimseyi umursamadan bastım halılara, paspaslara, yeni silinmiş parkelere... Sıcak tutuyordu. Galiba biraz da sevdim. Gecenin sonunda acıttı canımı, çıkarttım. Bir daha giymem dedim seni, acıtmasaydın.

Bir şey demedi, çünkü ayakkabılar konuşamaz. Bazı insanlar da...

Geçen gün demişken; doktor operasyondan önce 2018 yılına ait biyopsi sonuçlarını da getir, göreyim dedi. Getiremem dedim, bulamam şimdi. Hiç tanımadığım insanlar benden geçmişimi önlerine getirmemi istiyor. Götüremem.

Baş edemediğim sindirim sistemimle ilgilensin diye gittiğim doktor önce kalbimi dinledi.

“Biri... Kalbimi dinledi...”

Tıpça bir şeyler söyledi anlamadım, bir tuhaflık varmış.

Operasyona gelmeden önce mutlaka kardiyoloji uzmanı görsün seni. Var mıydı? dedi bir hastalığın.

Yok dedim, atıp duruyor işte.

Sol elin de çok titriyor, tansiyonun çok düşük. Kararmıyor mu dedi hiç gözlerin. Yok dedim.

“Hiç tanımadığım birine hangi karanlığımı anlatacaktım?”

Tam 42 dakika dinledi beni, 2 sayfa not aldı karşımda. Bak bu sensin dedi bedenimi çizdi. Burada bu var, şurada şu tutulum var, bak buradan öteye yayılması iyi olmaz... Kanser falan, ihtimaller bir şeylerden bahsediyordu, dinlemedim. Ben o çöp adam bedeninde kalbimi arıyordum. Eksik bir şey kaldı mı, var mı atladığımız bir şey dedi de toparlandım. Yok dedim yeniden.

“Cumartesi günü görüşürüz doktor, bakarsın eksik bir şey kalmış mı sindiremediğim sistemimde.”

Neyse işte o geçen gün ayakkabıya kızdım, babama bağırdım. Sevdiğin bir şey seni acıtınca, seni en çok sevene bağırabiliyorsun galiba.

“Senin sevdiğin seni acıtır da yine de çıkarmazsın bütün gün ayağından...”

Sabahın beşinde Buğday’la konuştuk biraz... “İyi olmak zorunda değilsin ki.” dedi bana. İyi olmak zorunda değilim. Uzun zaman sonra yüksek sesle “kötüyüm” diyebiliyorum soranlara.

Annem üzülmesin ama kötü hissetmek hiçbir şey eksiltmez o gücüm dediğim balondan...

Şifacı ya da yara saracak birini aramıyorum hayatımda. Hiç aramadım. Hep dedim ki; “bak yara burada, kabuk bağlamasını beklemeden bakma bi daha.”

Kimi öpmek istedi, iyileşir diye. Mikrop bulaştırmak pahasına.

Kimi dedi bir kere daha göster, göremedim detaylıca...

Kimi dedi küçük bu yara gel biraz daha kanatalım etraflıca... Eskidendi bunlar, şimdi başka.

 Zor günlerden geçiriyormuşum öyle diyorlar. Haberleri yokken daha mı kolay geliyordu hayatım onlara?

İçten bir “nasılsın?”ı çok görenlerin dünyasında yaşamaya çalışıyoruz işte düşe kalka...

Yitirilmiş bazı şeyler

Kelimeler, düşler, mümkünü olan hikayeler

Bazı kavuşmalar mahşere kalmış

Bazı davalar, bazı haksızlıklar

Her karanlığın sonu aydınlıkmış

Birileri buna bel bağlamış

Güneş hiç batmayacak sanmış

Bir enkazdan önce oyuncak bebek çıkmış

Sonra kocaman gözlerle korkuyla bakan bir bebek

Bazı binalar yıkılırken yalnızlık kusmuş

Bazı enkazlar bir bebeğin anne babasını yutmuş

Bir adam “değmez” deyip susmuş

Bir kadın “değmez” olduğuna inandırılıp susturulmuş

Bir kedi korkudan ağacın dibine sokulmuş

Bir ağacın yaşı halkalarından okunurmuş

Issız bir ada yanına alacağın üç şey için çok bozulurmuş Aseton kokusu binbir rengi soldurmuş

İki avuç içine kaç dua sıkışmış

Ayağa takılan taş sana gittiğin yolu unutturmuş

Saatin tik takları zihnine ritim tutmuş

Ekmeğin kenarı koparılmış

Bisküvi çaya batırılmış

Kablolar birbirine dolanmış

Bir çoban sürüsünü özgür bırakmış

İçinde bir yerlerde boşluk kalmış

Kolanın köpüğü bardaktan taşmış

Bir hastanın fişi çekilmiş

Uyanmış