Göçebe

 

Kuğu gibi basmıyor ayaklarım yere artık… Bir müzikalde oynuyormuş gibi yürümüyorum hiçbir yolu. Çok döndü başım günlerce, düşmedim ama hiç yerlere. Kimsenin bana elini uzatsın istemem, kendi ellerim bile beni geri geri iterken… 

Evim yok, her gün başka bir yerdeyim. Her gün başka biri açıyor bana kapısını… İşe giderken o kapılardan koşarak çıkıyorum. Görmek istemiyorum arkamdan kapatılan kapıları. 

Gülümsüyor insanlar bana… Bazen seni anlamak istiyorum der gibi… Bazen bitsin artık bu der gibi… 

Kimseye yük olmak istemiyorum. Bazen keşke  kaplumbağa olsaydım, evimi sırtımda taşısaydım diyorum. 

Annem gözlerime bakmaya korkuyor. Çünkü biliyor; orada hep bir şeyler hazır bekliyor. 

Mırmır gelip, kalbimin üstünde uyuyor. Üzgünüm kedicik öyle kolay geçmiyor. 

Bakma sen bana, herkes beni sarmaya çalışıyor.

Bakma sen bana, ben güzel insanlar biriktirmişim. 

Dostlar sağ olsun;

Bir sürü yara bandı var bedenimde ama hepsi hiç kanamamış yerlerimde… 

“Oysa bütün yara burada 

Sen dokunsan da kanar, dokunmasan da…”

Ne zafere gücüm var, ne de kabuk bağlamaya…

Göçebeyim ben artık; ne köşem var, ne de evim.