HÜMÂ

  Dik dur! Omuzlarım her düştüğünde içimden tekrar ettiğim tek cümle; “dik dur!” Otururken yaslanmıyorum da arkama, taze yara var sırtımda. Kanar sonra. Pardon son açılan yara. Yalan söyledim sadece dik dur demiyorum kendime. Bazen ekliyorum; “dik dur eğilme bu taraftar seninle...” Başka zaman olsa bağıra bağıra gülerdim buna. Gülmüyorum, o kadar holigan hissetmiyorum daha. Dün akşam annem, isyan ediyordu bir arkadaşına telefonda; “ben hep iyi gözükürüm zaten, bir şey belli etmem kimseye” diye. Göz göze geldik o sırada, gözleriyle “biliyorum sen de” dedi bana... Annem; gözleriyle bir benimle konuşur bir de babamla... Ben dinlemem, bakmam bazen anneme ama babam; anlatacak bir şeyleri vardır belki diye gözlerini ayırmaz annemin gözlerinden... Bir akşam ben de şöyle demiştim arkadaş ortamında; “kendimi kötü hissettiğim bir konuda, hemen tepki vermem, üzmek istemem sevdiklerimi. Önce geri çekilip bir düşünürüm... Değer mi? diye sorarım kendime...” Çok geçmeden kendimi kötü, yalnız, umu...

  Kuğu gibi basmıyor ayaklarım yere artık… Bir müzikalde oynuyormuş gibi yürümüyorum hiçbir yolu. Çok döndü başım günlerce, düşmedim ama hiç yerlere. Kimsenin bana elini uzatsın istemem, kendi ellerim bile beni geri geri iterken…   Evim yok, her gün başka bir yerdeyim. Her gün başka biri açıyor bana kapısını… İşe giderken o kapılardan koşarak çıkıyorum. Görmek istemiyorum arkamdan kapatılan kapıları.  Gülümsüyor insanlar bana… Bazen seni anlamak istiyorum der gibi… Bazen bitsin artık bu der gibi…  Kimseye yük olmak istemiyorum. Bazen keşke    kaplumbağa olsaydım, evimi sırtımda taşısaydım diyorum.  Annem gözlerime bakmaya korkuyor. Çünkü biliyor; orada hep bir şeyler hazır bekliyor.  Mırmır gelip, kalbimin üstünde uyuyor. Üzgünüm kedicik öyle kolay geçmiyor.  Bakma sen bana, herkes beni sarmaya çalışıyor. Bakma sen bana, ben güzel insanlar biriktirmişim.  Dostlar sağ olsun; Bir sürü yara bandı var bedenimde ama hepsi hiç kanamamış yerler...